İbrahim Atik

Bazı hikâyeler, yalnızca anlatılmak için değil, saklanmak için yazılır. Bu kitap, sıradan bir aşkın değil, aşkla başlayan bir düşüşün, umudun nasıl yavaş yavaş tükenişinin, bir insanın kayboluşunun sessiz tanığıdır. Sayfalarına kazınan her kelime, bir adamın ruhuna kazınmış yaraların izlerini taşır.
İsmet ve Işıl’ın hikâyesi, bir zamanlar sonsuz sanılan bir sevdanın, ihanetin gölgesinde nasıl solup gittiğini anlatıyor. İsmet, sevdiği kadına duyduğu hayranlığı, ona bakarken hissettiği sıcaklığı, birlikte kurdukları hayalleri duygu dolu satırlara dökmüş. O, kelimelerle hatıraları mühürlemiş, aşkın ölümsüzlüğüne inanmıştı.
Ama aşk, bazen insanın en büyük yanılgısıdır. Sayfalar ilerledikçe masumiyetin nasıl zehirlendiğini, güvenin nasıl parçalandığını ve bir adamın ruhunun nasıl yavaşça çöktüğünü görüyoruz. Işıl'ın sadakatsizliği, İsmet'in dünyasını sarsan bir fırtına gibi vücudunun her zerresine yayılıyor. Sevginin yerini şüphe, tutkunun yerini acı alıyor. Kitabın sonlarına yaklaştıkça, o aşkın küllerinden yalnızca kırık bir adamın kaldığını fark ediyoruz ve o adam, kaleminin ucunda yalnızca geçmişi değil, kaderi de yazıyor.
Bu kitap, bir adamın sevdiği kadına duyduğu ölümsüz aşkın ve onun yok oluşuna sessizce tanıklık etmenin hikâyesi. Ama her hikâyede olduğu gibi, bazı gerçekler çok geç fark edilir. Ve bazen, geçmişin kalıntıları, yalnızca bir hatıra olarak kalmaz…